The Cambodia Trio

Hoeraaaaahhhh!!!
Na weken van positieve, enthousiaste kriebels, was het dan zover! We mochten ons lieve vriendinnetje ophalen van het vliegveld! Met een vrolijk gekleurd welkomsbord trokken we veel bekijks van de lokale bevolking. Ook de kinderen vonden al die ballonnen erg interessant! Helaas! Ze waren voor iemand anders bedoeld!
Welkom "Annelucia"!!!




Gruwelijk
Geen fijne titel en geen fijn verhaal.
Misschien weten jullie dat er in Cambodja tussen 1975 en 1979 een afgrijselijke massamoord heeft plaatsgevonden onder het regime van Pol Pot. Deze man wilde een 'rein ras' creeeren door iedereen met 'kennis' gevangen te nemen, verschrikkelijk te martelen en totslot te vermoorden.

We hebben een voormalige highschool bezocht die is omgebouwd tot een gevangenis, genaamd S21, waarin vele mensen de dood vonden. Er zijn honderden foto's te zien van alle overledenen, zelfs kinderen, die eerst op de foto werden gezet voordat ze zouden sterven. Gruwelijk.



Daarna hebben we de Killing Fields bezocht. Hier werden de overlevenden uit de gevangenis 's nachts naartoe getransporteerd. Op vreselijke wijze vonden ze de dood.



Doe mij maar... een Bamboohutje!
Na een dag van heftige belevenissen op de Killing Fields, was het tijd om te relaxen! We hadden een bamboohutje op de Mekong gehuurd en daar de hele middag in vertoefd.




Drie kinderen hebben ons die middag gezelschap gehouden. We hadden nog een zakje met dropjes bij ons en aan ze uitgedeeld. Best een spannend moment aangezien bijna niemand uit een ander land dan Nederland dit snoepgoed smakelijk vindt, laat staan kinderen...



Ik had verteld (in heel simpel Engels en met gebaren) dat als ze het niet lekker zouden vinden, ze het gewoon moesten uitspugen in het water. Geen probleem!
Alle drie stopten ze voorzichtig het snoepje in hun mond. Er werd gekauwd. Er werd nog meer gekauwd en het gezicht leek te betrekken. Ze hielden zich dapper en kauwen steeds langzamer verder. Het kauwen hield op waarna er een door-slik-moment zou kunnen volgen. Dit bleef uit. Na meerdere malen herhaald te hebben dat ze het best uit mochten spugen, volgde er een gezamelijk spuug moment!!! Voor ons eigenlijk prachtig om te zien! Met een zakje Nederlandse snoephartjes hebben we ze nog een keer verwend om de 'vieze'dropsmaak voor ze te compenseren!



Battambang by Bike
Met ieder een eigen motorbike driver zijn we de countryside gaan verkennen. Helmpje op en rijden maar! Te weten dat het gebied waar we doorheen reden, 30 jaar geleden nog allemaal jungle was!



Onderweg enkele tempels bekeken, een berg beklommen in 40 graden hitte (Loes, je bent een kanjer!) en onder een vleermuizenboom alle beesten wakker "geklapt"! Wow! Wat daar uit kwam vliegen was echt overweldigend mooi! Een paar honderd vleermuizen sierden de blauwe hemel met hun gefladder!




Ons toetje van de dag was een ritje met de bamboo trein. Zo gaaf als het in het boek beschreven stond, zoveel gaver was het om er werkelijk op te zitten! Ze moesten onze trein nog opbouwen, een soort van bouwpakket! Voor onze neus werden er vier paar wielen op de rails gelegd. Daar overheen werd een bamboo vlot geplaatst. Tot slot werd het motorblok erin gehangen. Klaar was de trein! Dit alles in minder dan 2 minuten!



Om ons 'enig comfort te bieden' werd er een bamboo matje neergelegd waar we op konden zitten. Inmiddels waren er ook al drie motorbikes ingeladen, inclusief de drivers. Met acht man op een bamboo vlot kon de reis beginnen!



Houd even in gedachten: als de reguliere trein in zicht kwam, moest onze bambootrein razendsnel van de rails verwijderd worden! Er was tenslotte maar een rails en de andere trein had voorrang! Dit is ons (helaas!) niet gebeurd!

Zo lekker hobbelend als we op(!) de trein zaten, de rails stukken sloten niet goed op elkaar aan waardoor je continu een soort 'klap' kreeg, bedacht een haan zich voor onze trein te werpen. Het beest bedacht zich niet om direct in de berm te springen maar om aan zijn conditie te werken door kei hard voor ons uit te blijven rennen. De trein had toch iets meer vaart dan de pootjes van de haan waardoor we tegen een onthoofding van de haan aan zaten, recht voor onze neus! En, daar houden vegetariers niet van! Met behoorlijk gegil zagen we de activiteit tegemoed. Totdat hij net op het laatste nippertje besloot de berm te verkiezen boven een dodelijk avontuur.

Ja, die treinreis was echt het hoogtepunt van de dag! Fan-tas-tisch!!!



Once in a lifetime
We hebben geschoten! Ja, ongelooflijk eng! In een smalle gang werden we naar binnen geleid. Een groot geweer stond op een tafel geinstallerd en klaar om af te vuren. Vele meters verder stond de schietschijf waarvan het leuk zou zijn als we die zouden raken!

Loes en ik deden het bijna in onze broek van angst toen we de klap in de andere schietgang hoorden! Jemig! Het liefst waren we alweer naar buiten gelopen! Met een lijf dat bestond uit angstzweet, met zweetvoeten die onze slippers lekker soppig hadden gemaakt en met onze handen over de oorbeschermers heen (uit angst ga je rare dingen doen...!), mocht Maris aftrappen met de eerste kogel...
Ik had te glibberige handen om het fototoestel goed vast te houden om er een goed shot van te maken. Handen dus eerst 'droog' gewreven aan mijn broek. Snel mocht ik nog een foto maken maar moest daarna aan de kant tenzij ik de huls van de kogel in mijn gezicht wilde opvangen...(!)
Met onze gezichten naar de muur, we durfden niet te kijken, hadden we het eerste schoot overleefd! ,Go Marisje!'



Na een goed voorbeeld was de beurt aan Loes. De trekker stond op het punt van overhalen... en... ze had afgevuurd, maar zonder kogel! onze 'hulplijn' was vergeten 'door te schakelen'! Nog een poging dan en die was raak! Met een kreet van opluchting en trots verliet ze de schietstoel!



Uiteraard moest het mij ook overkomen dat ik al mijn energie had opgespaard om te trekker over te halen... helaas, ook zonder kogel! Nog een keer dan. Met een kleine 'terugklap' van het geweer tegen je schouder was de kogel afgevuurd! Stoer man maar het zal nooit onze passie worden, hè Loes!



Angkor Wat
,Angkor Waar?' hadden we het beter kunnen noemen!
We verbleven in Siem Reap, een stadje, 6 km van Angkor vandaan. Een half uurtje fietsen dus. 'Eitje'. Dat dachten wij ook. Na 2,5 uur fietsen in de blakende zon en enigzins chagerijnig èn met zadelpijn, bereikten we EINDELIJK het ticketoffice! Geen idee waar het fout is gegaan maar wel duidelijk is, is dat we gewoon rechtdoor hadden moeten fietsen!








En de tempels van Angkor... Een unieke belevenis! Sommige tempels zijn nog indrukwekkender dan de ander en je blijft je verwonderen.
Angkor Wat spant toch wel de kroon. Een gigantische tempel met mooie reliefs. Gewoon knap dat ze in de 12de eeuw zoiets al konden bouwen. Helemaal prachtig dat het grootste gedeelte ervan nogsteeds te bezichtigen is.



De grootste uitdaging was wel om de zeer steile trap met hele smalle treetjes (zonder leuning!) te beklimmen, om de drie grote bekende torens van dichtbij te bewonderen.
Eerst een tijdje de trap zitten observeren. Vele Koreanen op leeftijd waren ons voor gegaan. Zelf ZIJ bereikten de top. Wij konden dit dus ook.
Loes en ik samen naar boven. De eerste tien treden gingen goed. De volgende tien werden al spannender, de treetjes smaller en de hoogte hoger. De tien volgende en de tien volgende en de tien volgende... Ik was Loes kwijt! Ze was toch niet naar beneden gevallen? Nee hoor, daar was de 'Joehoe, ik ben hier!'



Bij de laatste 5 treden (je kon het eigenlijk al geen treden meer noemen) hield ze het voor gezien. Ik heb nog voorgesteld haar omhoog te trekken maar dat bleek geen wenselijk aanbod! Uiteindelijk is Loes via een ruine-rand naar een andere trap gelopen. Met twee handen klauterend naarboven had ook Loes de top bereikt! TOPPERTJE van ons!!!



Na het al moois aanschouwd te hebben, was er een rij ontstaan om via een andere trap weer naar beneden te gaan. Dit was nog uitdagender dan omhoog klimmen! Er was maar één trap met een leuning en je zou het ook niet in je hoofd halen om het zonder leuning te proberen!

Zoals je een kind leert om veilig naar beneden te gaan, zo keurig gingen we achterwaarts, treetje voor treetje, met een hand aan de trapleuning naar beneden en voelden we de veilige bodem weer onder onze voeten!



Virus speelt op: "Corruptus en Omkoperietus"
We waren net onze vakantie samen aan het evalueren en kwamen tot de conclusie dat er niks echt spannends was gebeurd. We hadden bedacht Loes haar laatste dag een relaxte invulling te geven. Eerst nog even voor het thuisfront shoppen, daarna naar een lekker duur hotel om ons te laten verwennen en in het zwembad te badderen!

En, zoals de bekende uitspraak je zegt:
,Life is what happens to you, while you're busy making other plans'
Nou, die uitspraak hebben we intens beleefd!

De avond ervoor hadden we Italiaans gegeten en uiteraard keurig de rekening betaald. Ik kreeg 30 dollar wisselgeld terug, uitgekeerd in een briefje van 20 en een briefje van 10 dollar. Het geld netjes weggestopt in de portomonaie en zijn terug gelopen naar het guesthouse. Zo moe als we waren zijn we direct gaan slapen.

De volgende ochtend hebben we voor het ontbijt het geld nog even geteld want we wilden met voldoende geld op stap om te shoppen. Inderdaad, er zat 30 dollar in en nog een beetje lokaal geld. Met een lege maag kun je niet winkelen dus eerst ontbijten. Nog geen half uur later komen we onze kamer binnen om de spullen te pakken, checken nogmaals het geld en... geld weg.

,Niet weer he', dachten we. Vol van verontwaardiging zijn we op een trapje gaan zitten. 'Dit kon toch niet waar zijn? Weer bestolen?' Diep bij onszelf te raden gegaan of we het niet ergens hebben laten slingeren, hebben de avond ervoor in gedachte terug gehaald, de kamer nogmaals uitgebreid doorzocht, broekzakken nagekeken... NIKS.

Op naar de gast van de receptie. Verhaal verteld. Hij schoot direct in de verdediging. Alles wat in onze kamer lag, was onze verantwoordelijkheid, werd ons medegedeeld. Daar konden we ons in vinden maar HOE kon het gebeuren dat in een half uur tijd 30 dollar weg was terwijl we zelf de kamersleutel op zak hadden? Daarnaast lagen we in een hangmat recht voor de ingang van het guesthouse en zagen dat er alleen maar stafmedewerkers rondliepen.



De receptionist zei dat er maar een sleutel van elke kamer was, en die hadden wij op zak. Niemand van hun had het dus gedaan kunnen hebben, zei hij. Dus: als wij de sleutel zouden verliezen, konden we onze kamer niet meer in? Hij verbeterde zichzelf, de bazin had nog een sleutel. Ah ha...
Het onheil was nog meer met ons want zij bewaarden onze meest waardevolle spullen (paspoort) in een "kluis" (wat geen kluis was). Het lag gewoon op een tafeltje bij de bazin in haar kamer waar iedereen bij kon, bleek achteraf. Weggaan zonder te betalen was dus geen optie. Een compensatie op deze manier was leuk geweest!

Na lange discussies, stemverheffingen, beetje schelden (oeps, ja, ze halen het bloed onder je nagels vandaan...) wilden we de politie erbij hebben. Een gast was deze gaan halen maar kwam terug met het bericht dat ze pas om 14.00 uur tijd hadden(?). Daar moesten we dus nog 2 uur op wachten. Besloten om in de tussentijd te shoppen, we zouden om 14.00 uur weer op de stoep staan.

Maris was er al om 13.45 uur (voordat ze je wijs maken dat ze al zijn geweest en jij te laat was). Het werd 14.00 uur, 14.15 uur (we raakten geirriteerd), 14.30 uur (we werden boos) en 15.00 uur (we schoten uit onze slof).
Wat bleek, ze hadden ons rustig willen krijgen met het idee dat de politie zou komen en dat we weg zouden gaan. De bazin was helemaal niet bij de politie geweest en zaten dus op niks te wachten!
We waren zo kwaad geworden dat alsnog de politie gehaald werd. Niet veel later kwam er inderdaad een agent aan. Eentje met een autoritaire uitstraling waar je U tegen zegt.

Maris zou het woord voeren. Ik wilde ook wel maar ze waren zoooooooooo link in hun beschuldigingen naar ons toe, dat ik bang was over te koken en mensen zou verbranden en Loes zei: ,Ik trrrrrril helemaal van woede'. Maris was dus onze beste optie!

De receptionist kreeg als eerst de gelegenheid zijn verhaal te doen. Daarna wij, dachten we... Mooi niet. De agent vertelde ons dat we eerst de rekening moesten betalen en daarna mochten we bij hem komen klagen. Wat was dat nou voor stom antwoord? We wilden gewoon vertellen wat er was gebeurd! Nee, daar kregen we geen gelegenheid voor. Volgens ons verloopt 'Methodisch handelen' toch anders...(!)'

Even een greep uit alle beschuldigingen want het ging maar door en door:
- Alles hadden we verzonnen. We gingen de volgende dag weg en we zouden geen geld meer hebben en hadden dus dit verhaal verzonnen.
- Iemand had tijdens het ontbijt de sleutel uit Maris haar broekzak gejat, was de kamer ingeslopen, geld eruit gehaald en de sleutel weer in haar broekzak terug gestopt.
- Als we de politie lieten komen moesten we de bezine betalen aan politie voor de rit naar het guesthouse.

De rekening was inmiddels uitgeschreven en op z'n kop neergelegd (Maris zag dus niks) en werd aan de agent gegeven. Vreemd. Maris vroeg of ze de rekening mocht inzien en toen bleek dat die gast zes nachten had berekend terwijl we er maar vier geslapen hadden! Het moet niet gekker worden!

De agenten verroerden geen vin en die gast die de rekening had uitgeschreven leek het wel 'grappig' te vinden. Opnieuw stemverheffingen en "overkook neigingen". De rekening werd uiteindelijk herzien. Door ons nageteld, we vertrouwden geen hond meer. Toen begonnen we over het feit dat we niet gingen betalen. Daarna of ze op een of andere manier ons tegemoed konden komen want het kon niet anders zijn dat een van de stafleden zich verrijkt had met ons geld.
Nou, toen werd de agent toch kwaad! Hij stopte onze rekening in zijn tas, zei dat we onze paspoorten niet terug kregen, dat we met hem mee moesten naar het office en dat hij onze ambassade ging bellen.
Daar schrokken we zo gigantisch van dat we binnen no-time het geld op tafel hadden liggen. Op Loes stond tenslotte de volgende dag een vliegtuig te wachten!

De paspoorten kwamen weer tevoorschijn, de volledige rekening was betaald, de bazin kon alleen praten met haar hand voor haar mond waar achter vandaan een smerige glimlach verstopt was en wij...
Wij hadden veel stennis geschopt. De ervaring had ons tot dusver geleerd dat "de aanhouder wint". Niet helemaal dus...
En, laten we even duidelijk zijn, het ging ons ABSOLUUT NIET om het geld. We wilden ze er niet zo gemakkelijk mee weg laten komen. Dat was het doel.

Inmiddels de backpacks gepakt en onderweg naar een ander guesthouse, herinnerden we ons enkele rare acties:
De gast van de receptie had onze bestelling van het ontbijt opgenomen en bleef de hele tijd (inclusief wachttijd tot het ontbijt gearriveerd was) bij ons aan tafel zitten. Hij ging pas weg toen we alles op hadden gegeten. Raar en Waarom?
De bazin was met haar portomonaie in haar hand vertrokken naar de politie. We hebben het idee dat er geld is betaald om mee te gaan in het verhaal van het guesthouse.
Wij kregen tenslotte ook geen gelegeheid ons verhaal te vertellen. Het doel was enkel en alleen dat de rekening betaald werd en het liefst nog met een "extra slaatje" voor de agent. Waarom zouden er anders zes nachten berekend worden in plaats van vier???

"Corruptus en Omkoperietus" hebben hard toegeslagen. Gelukkig is het niet overdraagbaar en gaan we als eerlijke Dutchies weer verder!


Nog een paar plaatjes

Phnom Penn




In het Guesthouse...


Battambang


Siem Reap/ Angkor


Angkor/ Kabal Spean