Javaanse Jongens

Vrouwenfeest
En zo kwamen we aan in Abu Pension, een prachtige overnachtingsplek, wat werd gerund door moeder en dochter. Een vrolijke bende aldaar! Al snel vulde de woonkamer, zich bevindend buiten in de tuin onder een afdak, met een menig aantal vrouwen. Ze kwamen stuk voor stuk gesluierd en in lange gewaden binnen. Eénmaal binnen, kwamen onder de hoofddoeken knappe koppies vandaan en ook de lange gewaden werden verruild door hippe kledij. Wat een metamorfose!



Maris en ik stonden ons te verbazen over hetgeen we zagen. Al snel raakte we in een leuk gesprek verwikkeld, zo erg verwikkeld, dat mijn hoofd als eerste in een hoofddoek werd gewikkeld. En, alsof dat nog niet genoeg was, ging er een lang zwart gewaad over mijn kleding heen, wat reikte tot aan de grond. Totslot mocht ik in de spiegel mezelf bewonderen hoe "mooi" ik was geworden. Nou, ik kan je vertellen dat ik er 'verdrietig' van werd, zo "mooi"...



Bij Maris was het een ander verhaal. Die had er zo'n zichtbaar plezier in, wat de dames hyperactief maakten, door haar extra mooi te versieren! De hoofddoek ging op, lekker strak achter in de nek vastgezet met een blingbling speld. Nog een extra bloemenstrik om de hoofddoek waar druk met twee vrouwen aan geknutseld werd. Totslot ook een lang gewaad aan en klaar was de verkleedpartij. Foto!



Even wat achtergrond informatie...
Deze dames waren allemaal zussen van elkaar en als zij naar buiten gaan, gaat de hoofddoek op en de lange jurk aan. De vrouwen voelen zich 'kaal' zonder deze kledij. Tevens hebben ze het gevoel 'veilig te zijn voor de man'. De man heeft op deze manier niks om naar te kijken en door verleid te worden. Tsja, daar kun je nog een interessante discussie op los laten...


Hello Mis(s)ter!
Vanaf het moment dat we voet hebben gezet op Indonesische bodem, worden we beide aangesproken met: 'Hello Mister!'
Maris kreeg opnieuw de neiging haar haar te laten groeien aangezien de strakzittende shirtjes geen indruk maakten. En ik? Ik heb inmiddels lang haar(!) maar ook dat mocht niet baten. Ondanks dat zagen we de lol er wel van in!

Totdat we een wandeling door de kampung (woonwijk) gingen maken met een gids. Zij vertelde ons dat de mensen, jong en oud, alle toeristen begroeten met: 'Hello Mister!' Ook zij vond dit humor en had er geen verklaing voor!
Vanaf die dag zeggen we tegen alles en iedereen 'Hello Mis(s)ter!' waar de bevolking smakelijk om terug lacht!


Water happen
Aangekomen bij de kust, konden we het niet laten een surfles te boeken. Dat boeken was snel geregeld. Laten we ook even naar de zee lopen om te kijken hoe de golven zijn waar we morgen op mogen balanceren, dachten we...



Jemig, nou, of die surfles door zou gaan, wisten we nog niet... Hoog man, die golven en krachtig...! 'T zou eerder ons einde betekenen dan ons begin!
Beetje suffig, maar we hadden er beide die nacht over gedroomd! We zagen het niet echt zitten! De hamvraag luidde: ,Wat gaan we doen?'



OK. Even "open kaart" spelen met de Surfmaster. We hoefden ons geen zorgen te maken. We gingen een stukje verderop oefenen waar de golven minder heftig waren. Pffff, wat een opluchting! De golven waren inderdaad rustiger. Maar naarmate de tijd verstreek en zonder dat we er erg in hadden, waren we een behoorlijk stuk van het strand af en bevonden we ons midden in de zee.







Ik kan je één ding vertellen: die golven van dichtbij... zijn levensgroot, zeker als je op het moment dat de golf wil 'omslaan', jezelf boven water bevindt, en de volledige klap over je heen krijgt! Ben er wel achter dat je niet alleen een wiplash kan krijgen van een autobotsing...!





Even voor alle duidelijkheid:
De foto's die je ziet zijn gemaakt toen de training was afgelopen en we alleen met het surfboard op stap gingen. Dit zijn dus niet de 'de-mens-opvretende-golven...!'


Rijbewijs?
In Indonesië blijkt het een sport te zijn, onder busschauffeurs, om alles en iedereen en ten kosten van alles en iedereen, in te halen. Ze drukken tegenliggers van de weg af, gaan inhalen als er vrachtwagens aankomen, toeteren als idioten en denken dat de bus gevuld is met balen rijst in plaats van met mensenlevens.
Als ze dan alles en iedereen ten kosten van alles en iedereen hebben ingehaald, trappen ze net voor de ingehaalde bus op de rem, om even een passagier uit te laten stappen. Heerlijk onbegrijpelijk logica!

Dan bestaat er ook nog een andere rijstijl...
Samen met een gids hebben we een zonsopgang trip geboekt naar het wonderschone Dieng Plateau (zie foto's). In een privé minibus ging de tocht naar 2100 meter boven zeeniveau. De chauffeur ontbrak helaas, waardoor de gids zelf zijn vaardigheden in praktijk ging toetsen. Dat hebben we geweten!

A: ,Hey Maris, zou die man zijn rijbewijs hebben? Zou hij weten waar de gaspedaal zit? Hij rijdt 20 km per uur op een vlak stuk weg!'
M: ,Ik geloof dat hij de gaspedaal inmiddels heeft gevonden, maar schakelen naar een volgende versnelling blijkt een nieuw probleem'
A: ,Jezus Maris, kijk nou! Hij schakelt, maar niet naar zijn derde versnelling maar terug naar zijn één! Hoor die motor toeren maken!'
M: ,Jemig! Doet tie nu? Inhalen in een bocht? In z'n eerste versnelling? Ohhh, gas geven!'
A: 'T moet niet gekker worden! Zit jij ook zo lekker relaxed?'
M: ,Ja, nu wel. We staan stil. Op een helling! Waarom?'
A: ,Staan stil? We gaan achteruit, whaaaaah! Laat 'm op die rem trappen en wel NU!'
M: ,Slecht voor je hart, dit...'
A: ,Ik heb mijn weesgegroetje al gedaan'
M: ,Parkeren op een heuvel, hmmm... Hij denkt dat de auto stilstaat maar we gaan langzaam achteruit. (Maris tegen de driver): ,Maybe it's an idea to use the handbrake and put the gear in the first position, that's more safe...!'
A: ,Hè, wat fijn hè dat we bij deze man een RETOURTJE hebben geboekt!'
M: ,Ik denk NIET dat hij zijn rijbewijs heeft...!'
















Dat doen we zelf wel even!
Voor het eerst in ons leven gingen we een vulkaan beklimmen, opzoek naar de 'bubbeling mudpools'. Er leidde een pad naar boven, was ons verteld.
Bij de vorige dagtrip hadden we ons laten overhalen om een gids mee opstap te nemen. Die gids vertelde ons toen we bij een meer waren aangekomen, dat dit een meer was! Ja, hè hè...! Dus, dat pad naar de kraters zouden we zelf wel uitzoeken. Géén gids dus.



Eénmaal onderweg, hield het pad op... Oh! Je zag een soort maanlandschap, overal keien, grote keien, kleine keien, diepe afgrond, minder diepe afgrond en... geen duidelijk pad.





Dan maar opzoek naar de stoom van de kraters en bergopwaarts blijven lopen. De afgrond bleek een handige richtlijn. Tevens kwam de zwavelgeur ons tegemoed. Absoluut geen aangename geur, het maakte het ademen moeilijker, maar we waren wel aanbeland waar we wilden zijn! Zonder gids!
Prachtig uitzicht! Prachtige kraters waar met veel kracht stoom werd uitgeblazen. Heel indrukwekkend en wij stonden op die actieve vulkaan... Gaaf!



Tot er op een gegeven moment een enorme mist kwam opzetten. De kraters waren niet meer te onderscheiden in de mistwolk en ons pad werd nog waziger dan het al was. We kregen het een beetje benauwd...
,Gewoon maar naar beneden lopen', was het motto. Niet veel later stonden we veilig naast het minibusje wat ons naar de vulkaan had gebracht. De gids wist ons nog wel mede te delen dat hij ons bijna was komen zoeken, 'het werd zo mistig en bleven zo lang weg...!'


Jakarta










Bogor








Bandung








Borobudur









Bromo Vulcano