Foto's Het Noorden

Extra verwennerij!

Goedmakertje:



Amritsar:








Dharamsala:








Srinagar:

The Holy city

Varanasi
Na een ellendige treinreis die de ene dag om 15.00 uur was begonnen en de volgende dag pas om 14.00 uur eindigde, waren we totalloss. In de trein moesten we een plekje creeeren tussen de kabels en de ventilatoren. Wat hebben we weer heerlijk "geslapen" in de sleeperclass!

Varanasi, een plek waar ik persoonlijk enorm naar uit gekeken heb. Waarom? Vanwege vele indrukwekkende rituelen die er plaatsvinden en die ver mijn mijn belevingswereld af staan. Even wat info.
Varanasi is gelegen aan de heilige Ganges rivier. De belangrijkste noot is te weten dat er mensen publiekelijk worden verbrand en hun as in de rivier wordt gegooid. In dit zelfde water wassen zich dagelijks honderden mensen, doen zij hun gebeden, wordt kleding gewassen en gebruiken ze het als drinkwater.

Misschien leuk om te weten: in 100ml Ganges water zitten 1,5 miljoen bacterieën. In water wat 'gezond' is om je in te wassen moet minder zitten dan 500 bacterieën!

Wij hebben verschillende 'crematies' vanaf een bankje zitten aanschouwen. Het is moeilijk te omschrijven wat het met je doet. Het verloopt heel waardig en je voelt overal respect hangen in de lucht. Er wordt geen lol getrapt, het gewone leven gaat eigenlijk gewoon door. Er is geen triestheid, althans, ik heb het niet gevoeld en ik ben behoorlijk gevoelig voor dat soort dingen(!).
Een jongeman heeft ons het ritueel uitgelegd, het blijkt alsvolgt te gaan:
Er wordt van bamboo een stretcher gemaakt waar het lijk op vast gebonden wordt. Het wordt door mannelijke familieleden gedragen, vrouwen zijn niet toegestaan bij de crematie (te veel emotie). De dode wordt met de stretcher in het water gelegd, het hoofd wordt vrijgemaakt en de mond geopend. Alle familieleden brengen wat heilig water in de mond van de overledene. Intussen wordt de brandstapel gebouwd. De dode wordt daarop gelegd en bedekt met nog wat hout. Een familielid of vriend "offert zich" aan de overledene en scheert al het haar op zijn lichaam, één plukje haar blijft achter op het hoofd staan. Deze persoon kleedt zich in witte kledij en steekt het vuur aan. Met een bos riet in zijn hand, wat inmiddels is aangestoken, loopt hij 5 rondes om de dode (wegens de 5 elementen als lucht, water, aarde, vuur en spirit). Het vuur is aan en de crematie is begonnen. Het duurt ongeveer 3 a 4 uur om een lichaam te verbranden. Alle aanwezige familieleden/ vrienden blijven wachten totdat het ritueel voltooid is.

Wat andere gegevens:
Er wordt 360 kg hout gebruikt om een lichaam te cremeren.
Er zijn 6 groepen mensen die niet gecremeerd worden: zwangere vrouwen, kinderen onder de 12 jaar, Holy-men, mensen de gebeten zijn door een slang, mensen die lepra hebben of "small pocks". De crematie is bedoeld om je weer 'pure' te maken en dat zijn bovenstaande groepen dus al. Deze mensen worden of in een laken gewikkeld en verzwaard met stenen in de Ganges gegooid, of er wordt een houten kist gebruikt.
Een crematie kost ongeveer 4000 rupees (65 euro). Als je dit niet kan betalen, wordt je in een crematorium verbrand. Dit kost 500 rupees (10 euro) en duurt 20 minuten.


In de kist zit een Holy-men en wordt halverwege de Ganges in het water gegooid
Zo, nu zijn jullie ook weer iets wijzer over de rituelen van Varanasi!


Tabla
Naast het beleven van tradities aan de Ganges hebben we onszelf verwend met een typisch Indiaas muziekstrument, de Tabla!

Het zijn twee trommels die je tegelijkertijd bespeeld. Om niet zomaar dit instrument te kopen en er verder niks vanaf te weten, hebben we les genomen. Een echte 'tabla-goeroe' heeft ons de kneepjes van het vak bijgebracht! We kwamen er al snel achter dat het echt een instrument voor ons was! De eerste noten die we leerden heetten: Kut en Gay!!! Na drie ochtenden les zijn we al redelijk ervaren in het tonen-uit-de-trommels-toveren.
We kregen een uitnodiging om een concenrt van onze goeroe bij te wonen. Samen met een citar-speler en een man met een fluit, mochten we anderhalf uur genieten van Indiase glorie!



Helaas hebben we de dag daarna de tabla per boot naar huis moeten verzenden. We missen kracht om het hele pakket al die maanden met ons mee te zeulen! Erg jammer!

Het verzenden was ook nog een verhaal apart! Let op, An heeft een 'bord kenau gegeten'!

Vooruit met die knol

Voorval één
Zulke dierenvrienden als we zijn, hebben we te paard de Himalaya verkend! Twee opgetuigde knollen stonden keurig voor de deur te wachten. Na onszelf in de stijgbeugels omhoog gehesen te hebben, kon de rit beginnen. We gingen een brug over. Redelijk brede brug met één gat erin. Hier hoef je helemaal geen last van te hebben want ruimte genoeg om er omheen te lopen. Maris haar knol deed een poging IN het gat te stappen. Ik heb mijn vriendinnetje nog nooit zo hard aan de teugels zien trekken en schreeuwen tegelijk dat het beest moest stoppen! Aangezien die knol geen Nederlands verstaat, kwam de eigenaar van het paard aangesneld om het beesie af te remmen. Keurig op tijd stond hij stil, met zijn koppie naar beneden door het gat van de brug te loeren! Maris boos en wilde van het paard af, gooide de teugels naarvoren en zei tegen de eigenaar dat ze niets meer deed en hij met de teugels in zijn hand met Maris erop veder moest lopen! Jawel, het Spaanse temperament is zeker nog wel aanwezig, heerlijk! Dat was voorval één!

Voorval twee
OK, de brug hadden we gehad. Nog lichtelijk geïrriteerd gebeurde het volgende:
Ik probeerde Maris een beetje op haar gemak te krijgen, op die knol, dus ging gezellig naast haar rijden. Mijn paard voelde ook de behoefte om een knuffel uit te delen en "beet" Maris haar paard in zijn nek! Opnieuw geschreeuw en paniek!
Maris: ,hij beet me in mijn knie'
Anne: ,Nee joh, was gewoon een kusje'
Maris: ,Hou je bek, ik stap af'
Anne: ,Je stapt helemaal niet af, er is niks aan de hand'
Maris: ,Hou 'm tegen, ik ga echt lopen en terug naar het huisje, je gaat maar alleen de bergen in op die K.T knol'
Anne: ,Je blijft gewoon zitten en ik zal achter je blijven rijden, niks aan de hand'
Maris: ,mmnn'
Anne: ,goed zo meissie!'

Wow
De rust was wedergekeerd en Maris zat nogsteeds op het paard! Wat een knapperd he! De weg veranderde in een bospad en door een ruig rotsgebied vervolgde de weg zich naar boven. Al hobbelend genoten we van de prachtomgeving en de zonnestralen die tussen de vele bomen af en toe ons gezicht bereikten. De hoogte nam toe, de kou dus ook. Enigzins verkleumd kwamen we op een enorme groene weide terecht. Wow! Met een kopje chai thee onszelf op temperatuur gebracht!





Temidden van alle besneeuwde bergtoppen en in de volle zon, stonden we daar... Genieten! Daar heb ik geen woorden voor, dat moet je zien en voelen.







De overige dagen hebben we gewandeld. Overweldigende uitzichten, kabbelende beekjes, vriendelijke mensen, schattige bouwvallige dorpjes, wat kunnen we nog meer zeggen?



Moeder natuur valt in deze schoonheid niet te verwoorden. Dat moet je zelf beleven!
Het huisje was een verademing om in thuis te komen. Een gaskachel die ons verwarmde, maaltijden die voor de kachel, zittend op de grond werden geserveerd, een kopje thee, en een kruik voordat we naar bed gingen!




Zes heerlijke actieve dagen waarin we frisse en schone lucht hebben ingeruild voor alle zwarte stoffige snotneuzen van Rajastan!

Even nog wat mooie plaatjes!

Pauze!

Lieve allemaal!
We zitten onze laatste uurtjes India te vertoeven in Kalkutta. Maandag 4 december vliegen we naar Burma! Om jullie niet ongerust te maken: in Burma is er nauwelijks tot geen internetmogelijkheid. Jullie zullen dus via de weblog niets van ons horen.
Het eerst volgende bericht zal zijn vanuit Thailand. Op 3 januari arriveren we in Bangkok!
Met ons gaat het verder prima! Alle diaree is door de wc gespoeld en we staan weer op twee stevige benen! De eerste belevenis van de Himalaya komt eraan en de foto's zijn ook verstuurd!
Hele dikke zoenen van ons beide voor iedereen!

,We made it!'

Op weg naar...
Wat een route zeg! Er was ons gemeld dat het een autorit zou zijn van 8 a 10 uur naar de plek van bestemming. OK, we zijn inmiddels gewend aan de vele uren in de bus, dus dit gingen we ook wel overleven.
'S ochtends om 05.00 uur vertrokken richting Palhagam, een dorpje in de Himalaya. Er is maar één weg die daar naartoe leidt. Een smalle weg met aan de ene kant enorme rotsgebergten en aan de andere zijde direct de afgrond. De weg is zo gemaakt dat twee auto's elkaar kunnen passeren, maar daar houdt het dan ook mee op. Na al 8 uur in de auto vertoefd te hebben, ging zich een soort file vormen. Onze chauffeur Ayop, reedt tegen het verkeer in, langs de file, om zich vooraan te kunnen installeren. Van 13.00 uur werd het 14.00 uur, werd het 15.00 uur en werd het 16.00 uur. Jawel, 3 uur staan wachten omdat er door de vele regenval rotsstenen en modder naar beneden kwamen zeilen. De modder blokkeerde de weg en die rotsstenen wil je liever ook niet op je dak van je auto. Wachten dus. Op het vrachtverkeer wat de zooi ging opruimen.
Ayop, onze eigen Shumacher, ging twee kopjes chai thee halen. We hadden het koud gekregen van het wachten. Op het moment dat Ayop terug kwam met de thee, gebeurde er iets ongelooflijks!
Een herrie van mensen geschreeuw! Ik keek door de vooruit naar buiten en daar kwam een horde mensen als gekken onze richting opgehold. Het leek wel of er lava van een berg naar beneden kwam en iedereen vluchtte voor zijn leven. De chai thee die ik in mijn handen geduwd had gekregen, moest ik uit het raam gooien! ,What's happening?', luidde het vanuit onze kant. Daar kwam het verlossende antwoord: ,It's open, the way, the way is open!' Wat een comotie, echt hilarisch!!!
We stonden vooraan in de file en waren dus als eerste weg! Maar hiermee waren we er nog niet. Nog geen half uur later stonden we weer stil, nu op de plek des onheils. Te wachten, te wachten en te wachten. De regen, regende nog en de rotsstenen kwamen ook nog naar beneden. De modder had door de regenval enorme plassen water achter gelaten en de weg zat vol kuilen. Eén grote petazzie dus.



Na weer een klein uur wachten gebeurde het volgende:
Op de plek des onheils stond niets. Aan het begin en eind van het gevaarlijke stuk stond vrachtverkeer wat de rotzooi aan het opruimen was en vele militairen. Enkele waaghalzen gingen ons voor om het gevaarlijke stuk weg te trotseren. Het was een overbrugging van ongeveer 200 meter.
Wij gingen ook... Maris met haar koppie naar de rotsstenen gericht, ik met mijn blik de afgrond in, Gulan (gids) hardop biddend en Ayop zeer geconcentreerd op de weg zodat we niet wegslipten en/of vast kwamen te zitten. De eerste woorden van Ayop toen we veilig de overkant bereikt hadden: ,my hart was realy going 'boem boem, boem boem'!!! Zo blij hebben vier mensen nog niet eerder met elkaar in de auto een vreugdedansje gedaan! ,We made it!'
De rit die uiteindelijk om 21.15 uur eindigde was wel de beloning waard: een idillisch hutje aan een rivier, met eigen balkon, te midden tussen sneeuwbergtoppen, stond in onze eigen huiskamer een warme gaskachel op ons te wachten met een kopje thee en koekjes! Totslot een hete douche en een "bediende" die ons twee warme bedkruikjes kwam brengen! Welterusten!